Το παλιότερο και σπουδαιότερο διαχρονικά μνημείο της Μίεζας βρίσκεται λίγο έξω από τα όρια του αρχαίου άστεως, στην σημερινή θέση Ισβόρια, δίπλα στον ελισσόμενο και ορμητικό Όλγανο (σημ. Αράπιτσα), μέσα σε ένα θεσπέσιο τοπίο με αναβλύζοντα νερά, οργιαστική βλάστηση και σπηλαιώδη ανοίγματα. Πρόκειται για το ιερό των Νυμφών, γυναικείων θεοτήτων της φύσης που λατρεύονταν συνήθως σε σπηλιές ή κοντά σε πηγές. Η λατρευτική χρήση του χώρου χρονολογείται ήδη στην αρχαϊκή εποχή. Όμως το μέρος αυτό έμελλε να αποκτήσει οικουμενική και διαχρονική σημασία ως εμβληματικός τόπος συνδεδεμένος στην συνείδηση των ντόπιων και των αρχαίων συγγραφέων με το σχολείο όπου ο Αριστοτέλης δίδαξε τον έφηβο Αλέξανδρο και μια ομάδα νεαρών γόνων ευγενών μακεδονικών οικογενειών. Όλοι μαζί έζησαν από το 342 π.Χ. και για τέσσερα χρόνια την γοητευτική περιπέτεια της κατάκτησης της γνώσης, πριν οι δρόμοι του δασκάλου και των μαθητών χωρίσουν και ο Αριστοτέλης κατακτήσει τα υψηλότερα σκαλιά του επιστητού, ο δε Αλέξανδρος ολόκληρο σχεδόν τον γνωστό τότε κόσμο. Για αιώνες αργότερα οι κάτοικοι της περιοχής ζούσαν με την ανάμνηση της συνύπαρξης των δύο αυτών κορυφαίων ιστορικών προσωπικοτήτων στον χώρο του Νυμφαίου, όπου κατά τη διήγηση του Πλουτάρχου και στις μέρες του ακόμα έδειχναν με περηφάνια τις λίθινες καθέδρες και τους υπόσκιους περιπάτους του Αριστοτέλη. Σήμερα πάντως γνωρίζουμε ότι η Σχολή ήταν ένα ευρύτερο συγκρότημα κτηρίων, εκτεινόμενο σε αρκετά μεγάλη έκταση περιλαμβάνοντας τόσο το θέατρο της Μίεζας όσο και το παρακείμενό του δημόσιο κτήριο που έχει ευφυώς ταυτιστεί με το γυμνάσιον, όπου ασκούνταν σωματικά αλλά και εκπαιδεύονταν στα γράμματα οι νεαροί μαθητές του Αριστοτέλους.
